Οδεύουμε ολοταχώς προς το καλοκαίρι. Πριν μπούμε και επίσημα σε αυτό, ξεφυλλίζουμε το ημερολόγιο και αυτό σήμερα δείχνει 22 Μαΐου.

Για όσους αναζητούν fun facts και ενδιαφέροντα στοιχεία, θα γοητευτούν μαθαίνοντας ότι σαν σήμερα το μακρινό 1946 γεννήθηκε ο Τζορτζ Μπεστ.

Αναμφισβήτητα, ο πρώτος αληθινός σούπερ σταρ του ποδοσφαίρου στον κόσμο, ο Βορειοϊρλανδός Τζορτζ Μπεστ είχε την εμφάνιση και την προσωπικότητα που εξασφάλιζαν ότι η δημοτικότητά του θα ξεπερνούσε το ποδόσφαιρο και θα έφτανε στον κόσμο της ψυχαγωγίας.

Ένας προικισμένος τεχνικά ποδοσφαιριστής, που φαινόταν να κάνει κάτι σαν πατινάζ στα λασπωμένα γήπεδα της δεκαετίας του ’60, εντυπωσιάζοντας το κοινό με την παρουσία του εντός αγωνιστικών χώρων, παίζοντας πότε στα «φτερά» πότε πίσω από τον επιθετικό, με ιδιαίτερη έφεση στις φαντασμαγορικές ντρίμπλες και τα γκολ.

Δεν έμεινε γνωστός μόνο για τα κατορθώματά του εντός γηπέδων αλλά και εκτός αυτών. Βοήθησε, βλέπετε, το παρουσιαστικό του ως pop είδωλο να χαρακτηριστεί και ως ένας αθεράπευτα playboy με τεράστια αγάπη, δυστυχώς, στο αλκοόλ.

Η ανακάλυψη και οι πρώτες επιτυχίες

Πάμε να αναφέρουμε εν τάχει στο story του. Εντοπίστηκε από έναν κυνηγό ταλέντων για λογαριασμό της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ονόματι Μπομπ Μπίσοπ, στο Μπέλφαστ σε ηλικία 15 ετών. «Μάλλον σας βρήκα μία ποδοσφαιρική ιδιοφυία» κατέληγε στο report του ο Μπίσοπ και έτσι ήταν. Ο Μπεστ έκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα των «μπέμπηδων» τον Σεπτέμβριο του 1963, σε ηλικία 17 ετών. Ο προπονητής του, Σερ Ματ Μπάσμπι, λάτρης του ταλέντου του νεαρού Τζορτζ, τον καθιέρωσε ως βασικό στέλεχος της πρώτης ομάδας από την επόμενη σεζόν.

Τα αντίπαλα δίχτυα ξετινάχτηκαν, οι επιτυχίες ήταν διαδοχικές. Ο απολογισμός το διάστημα 1963-1968 με τα «κόκκινα» της Γιουνάιτεντ για τον Μπεστ ήταν δυο πρωταθλήματα (1965, 1967), δυο Charity Shield (1965, 1967) και ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1968).

Η φυγή του Μπάσμπι και η αρχή του τέλος

To 1969 ο Μπάσμπι αποχώρησε από τον πάγκο της ομάδας, με τον Μπεστ να συνεχίζει να γοητεύει τα πλήθη με τα γκολ και τις ασίστ του, αλλά ταυτόχρονα ξεκίνησε ο εθισμός του με το αλκοόλ και η αδυναμία του στην κοσμική ζωή. Ήταν φανερό, ότι ο αστέρας των αγγλικών γηπέδων με τα χαρακτηριστικά μακριά μαλλιά και γένια δεν ήταν προσηλωμένος στην ποδοσφαιρική καριέρα του. Εκείνο το έτος, ειπώθηκε η αμίμητη ατάκα του: «Το 1969 παράτησα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου» που αντικατοπτρίζει πλήρως την όλη στάση του.

Ναι μεν οι επιδόσεις του ήταν αξιοσημείωτες, ωστόσο όλο και λιγότερο τον ενδιέφεραν . Ταυτόχρονα, ο σύλλογος πήρε την κατιούσα και υποβιβάστηκε στο τέλος της περιόδου 1973-74. Mε τον Μπεστ, λόγω και της γενικότερης συμπεριφοράς του, να λύνει το συμβόλαιό του, με τελευταία καταγεγραμμένη συμμετοχή του να έρχεται την Πρωτοχρονιά του 1974. Το τελευταίο πεντάμηνο της εφιαλτικής σεζόν της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τον βρήκε μεταξύ πάγκου, εξέδρας και κοσμικών πάρτι.

Με 474 συμμετοχές και 181 γκολ με τους «κόκκινους διαβόλους» έκλεισε ένα μεγάλο κεφάλαιο για τον ίδιο αλλά και τους Άγγλους φιλάθλους που δεν θα έβλεπαν ποτέ ξανά τον Μπεστ «at his best».

Γυρολόγος και εθνική ομάδα

Η επόμενη δεκαετία (1974-1984) βρήκε τον Μπεστ να μετακινείται διαρκώς, αναζητώντας κάποια ομάδα να προπονείται, να αγωνίζεται αλλά και να… διασκεδάζει. Με πέρασμα από ΗΠΑ, Νότια Αφρική, Ιρλανδία, Σκωτία, Χονγκ Κονγκ και Αυστραλία και 10 διαφορετικές ομάδες, παρέμενε παράλληλα και στέλεχος της εθνικής ομάδας της Βορείου Ιρλανδίας.

Το παράπονό του, πάντως, ήταν ότι στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 δεν αποτέλεσε μέρος της αποστολής των Βορειοϊρλανδών καθώς ο εκλέκτορας Μπίλι Μπίνγκαμ έκρινε ότι χρειαζόταν πιο «διψασμένους για διάκριση» παίκτες σε σχέση με τον 36άρη πια Μπεστ.

Το τραγικό τέλος

Μετά το 1983 και το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας του, ο Τζορτζ Μπεστ απομυθοποιήθηκε από την κοινή γνώμη καθώς το αλκοόλ, οι γυναίκες, τα έξοδα από τον τζόγο τον έθεσαν στο περιθώριο. Μάταια προσπάθησε, με δηλώσεις στην τηλεόραση και συνεντεύξεις σε εφημερίδες, να βάλει τέλος στη σχέση του με το αλκοόλ.

Υπεβλήθη σε  μεταμόσχευση ήπατος το 2002 αλλά δεν ακολούθησε τις οδηγίες των γιατρών και συνέχισε να καταναλώνει αλκοόλ, στις ορέξεις του οποίου υποτάχθηκε, μια για πάντα, τον Νοέμβριο του 2005. Το πλήγμα ήταν μεγάλο για τους χιλιάδες θαυμαστές του, αλλά και στο ποδοσφαιρικό στερέωμα που θρήνησε τον «ποιοτικότερο ποδοσφαιριστή όλων των εποχών» με βάση τη δήλωση του ίδιου του Βραζιλιάνου μάγου της μπάλας, Πελέ.