Η Εθνική μας επέστρεψε σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 16 ολόκληρα χρόνια και αυτό από μόνο του αποτελεί μία πρώτη επιτυχία.

Το να βρίσκεσαι στις 12 καλύτερες ομάδες του πλανήτη, εκεί δηλαδή που δεν βρίσκονται χώρες όπως η Αργεντινή, η Λιθουανία, η Κροατία, η Σλοβενία. Πηγαίνοντας όμως σε ένα τουρνουά δεν γίνεται να αρκεστείς στην επιτυχία της πρόκρισης σε αυτό. Ειδικά αν είσαι η Ελλάδα, με τις επιτυχίες του παρελθόντος και με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στη σύνθεση σου.

Αδικώντας τον εαυτό της

Το «κρίμα» για την Εθνική μας δεν είναι για τις δύο ήττες με Καναδά και Ισπανία, αλλά για τον τρόπο που ήρθαν. Και αν με τον Καναδά η «Επίσημη Αγαπημένη» ήταν το αδιαφιλονίκητο αουτσάιντερ και έψαχνε την υπέρβαση, με την Ισπανία δέκα φορές αν έπαιζε, τις επτά ή οκτώ θα επικρατούσε. Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου, ή για να είμαι πιο σωστός, η εικόνα από το 8ο λεπτό έως και το 20ο, ήταν αποκαρδιωτική.

Η ομάδα του Βασίλη Σπανούλη αδίκησε κατάφορα τον εαυτό της, επέτρεψε στην Ισπανία να βρει ρυθμό και αυτοί οι παίκτες δεν θέλουν και πολύ για να πάρουν για τα καλά μπροστά. Όταν δέχεσαι 11/17 τρίποντα σε ένα ημίχρονο, κάτι δεν πάει σωστά στην άμυνα σου. Σύμφωνοι, η «φούρια ρόχα» ήταν εκνευριστικά εύστοχη από την περίμετρο βάζοντας και κάποια «σκοτωμένα» τρίποντα, αλλά υπάρχουν και ελεύθερα σουτ παικτών που γνωρίζουμε ότι σπάνια αστοχούν. 

Στο δεύτερο ημίχρονο ό,τι και αν είπε ο Βασίλης Σπανούλης στα αποδυτήρια έπιασε. Πίσω στις εργοστασιακές ρυθμίσεις η ομάδα μας, με άμυνα από γρανίτη και αρκετά πιο σωστές επιλογές στην επίθεση. Η ζώνη για την οποία δεν ήμασταν προετοιμασμένοι στο πρώτο ημίχρονο, επιτέλους διασπάστηκε με μεγάλα σουτ και η Εθνική επέστρεψε από το -14, φτάνοντας για δεύτερο στη σειρά ματς στην ανατροπή.

Κάπου εκεί όμως δεν γίνεται να μην σχολιαστεί το γεγονός ότι ο άφαντος μέχρι εκείνη τη στιγμή Τόμας Γουόκαπ, αντικατέστησε τον Βασίλη Τολιόπουλο. Το 72-71 μετατράπηκε σε 79-71 στο άψε σβήσε και ουσιαστικά, ό,τι κουλό και αν πήγε να συμβεί στο τελευταίο λεπτό, το όνειρο της νίκης έσβησε.

Παίζοντας σε ένα ματς ένα τουρνουά

Τόσο εμείς, όσο και η Αυστραλία, παίζουμε όλο το μπασκετικό καλοκαίρι μας σε ένα παιχνίδι. Ένα νοκ-άουτ πριν τα νοκ-άουτ δηλαδή. Μόνο που για εμάς δεν αρκεί η απλή νίκη, εκτός αν λίγο αργότερα η Ισπανία κάνει την έκπληξη και κερδίσει τον Καναδά…

Εμείς θέλουμε νίκη με 3+ πόντους απαραίτητα, για να είμαστε τουλάχιστον τρίτοι και λογικά να προκριθούμε στα προημιτελικά. Λέω λογικά γιατί περνούν δύο από τους τρεις καλύτερους τρίτους (βέβαια και η Βραζιλία και το Νότιο Σουδάν, δεν έχουν καλές διαφορές πόντων). Αν τώρα καταφέρουμε να επικρατήσουμε με διψήφια διαφορά θα βρεθούμε στη 2η θέση του ομίλου. Δεν πρέπει να κοιτάμε μέχρι εκεί όμως…

Οι «boomers» είναι το φαβορί, διαθέτουν παικταράδες, NBAερς που μπορούν να σε «πληγώσουν» με όλους τους τρόπους. Εμείς θα πρέπει να αλλάξουμε το πλάνο μας, να είμαστε επιτέλους συγκεντρωμένοι για 40 λεπτά για να έχουμε τύχη. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έχει κολλήσει στο μυαλό ότι το μεσημέρι της Παρασκευής η Εθνική μας θα πετύχει μία σπουδαία νίκη. Τη μεγαλύτερη της τελευταίας δεκαετίας σίγουρα. Η Αυστραλία είναι μία ομάδα που δεν θα σου βάλει «πονοκεφάλους» αμυντικά, θα προσπαθήσει να σε κερδίσει με την καταπληκτική της επίθεση.

Τα δικά μας παιδιά έχουν να αποδείξουν πάρα πολλά, σε μία από τις τελευταίες ευκαιρίες αυτής της γενιάς παικτών. Το άγχος είναι στους Αυστραλούς και εμείς πρέπει να το εκμεταλλευτούμε παίζοντας the Greek way.

Προγνωστικά Ολυμπιακό τουρνουά:

*Οι αποδόσεις ενδέχεται να υπόκεινται σε αλλαγές.